Przepaść

Dzieliła ich przepaść

Uczuć i przyzwyczajeń.

Oboje stali na dwóch 

urwiskach naprzeciw siebie.

Nie obracali się.

Nie bali się.

Kochali, a miłość 

Miała być ich tarczą. 

Skoczyli w przepaść

Sięgając swoich dłoni

Tacy pewni,

Że nic się nie spartoli. 

Spadali długo

Ciągle coraz bliżej.

On był trochę wyżej

Ona jednak nieco niżej…

Jej serce było ciut cięższe,

Jego serce było troszkę lżejsze…

Mimo tego ich dusze związały się

Na zawsze razem miały być.

Miłość rozciągnęła swe ramiona

I wyniosła ich, już razem, ponad ziemię,

Złączyła ich ręce,

Jej serce zrobiło się lżejsze,

Bo kamień innym imieniem nazwany

Spadł w przepaść.