Porcelana

Któregoś dnia dziewczynka szła z mamą za rękę przez park. I nagle krzyknęła, pokazując coś rączką:

- Patrz, mamo, laleczka!

Rzeczywiście! – myślała sobie kobieta, widząc bladą postać w oddali. – Dziwna, wielkości człowieka?

- A z czego ona jest? – zapytała kilkuletnia, ciągnąc swoją opiekunkę w stronę lalki.

- Wydaje mi się, że z porcelany, słonko.

- Ojej! Zobacz, mamusiu, ona jest popękana...

Dziewczynka miała zapewne na myśli sieć cieniutkich blizn, ciągnących się od nadgarstka aż do ramienia laleczki. Mała podbiegła do postaci, wyrywając się matce.

- A zabierzemy ją do domu i naprawimy? – zapytała, patrząc na zastygłą w bezruchu lalkę.

Wtedy laleczka poruszyła się!

Mała odskoczyła z cichym krzykiem, gdy lalka odwróciła do niej głowę.

- Nie jestem lalką – mruknęła, jednak z jej gardła wydobył się tylko jęk. – Nie jestem lalką – powtórzyła głośniej.

- A co ci się stało? Upadłaś i popękałaś? – zapytała naiwnie dziewczynka, chwytając bladą postać za rękę. Na twarzy pojawił się cień uśmiechu. Smutnego.

- Widzisz... To ludzie mi to zrobili. Popychali mnie, przekładali z miejsca na miejsce, ciągle im przeszkadzałam. Aż któregoś dnia spadłam na rękę i się potłukłam. I nikt nie miał przy sobie dobrego kleju, dlatego pozostały mi ślady.

- No ale jak to?! Przecież musiałaś mieć przy sobie koleżankę!

- Niestety, mała, nie. Nikogo wtedy przy mnie nie było. Bo widzisz, byłam troszkę inna. A ludzie nie lubią innych. I wtedy nikt mnie nie lubił.

Matka przysłuchiwała się tej rozmowie z zaciekawieniem. Chwyciła swoją córkę za rękę i kucnęła przy niej. Wzięła ją na ręce, spojrzała na dziewczynę.

- Czemu tutaj stoisz? – zapytała, wyprostowując się przed odrobinę niższą rozmówczynią.

- Nie mam, gdzie wrócić. Moi rodzice to alkoholicy, a siostry już tutaj nie ma.

- Jesteś piękna! – krzyknęła dziewczynka, wyciągając rękę do starszej. Ta uśmiechnęła się delikatnie i przyłożyła dłoń do swojego policzka. Gdy poczuła ciepło, ogarnął ją spokój.

- Ma racje. Jesteś piękna, bo masz siłę, by żyć, kiedy przeciwieństwa losu rzucają cię na kolana. Tak, jesteś piękna, a twoja dusza – najpiękniejsza - dopowiedziała matka małej, po czym odeszła wraz z nią na rękach, zostawiając za plecami Dziewczynę z Porcelany.