Luna czy już nie?

Stare przezwiska, (nie)znajome twarze

Spadam w dół, znów serce (ratuję) karze...

(Luna, Luniasta, Luny dotyk)

Odejdź, odejdź, coraz mniej mi powietrza!

Mniej powietrza w moich płucach na

widok tego, którego imię 

Zawiera w sobie mnie, Lunę.

NIE! Już (niestety?) nie mnie!

Luna nie żyje, jej oczy wyblakły!

Jej ręce już nigdy nie napiszą

Twojego imienia z tą dawną czułością!
(Czyżby?)

Jej stopy nie pociągną już

Za twymi długimi krokami!

Koniec to! Koniec już!

Nie chcę tego cierpienia znów!

ODEJDŹ! Odejdź, jak cię proszę!

Nie słuchasz mnie, jak wtedy, kiedy

błagałam, byś został! Wtedy odszedłeś!

Więc choć raz posłuchaj mnie, gdy mówię,

Byś zostawił mnie, raz na zawsze!

Odejdź, Lunatyku, bo znowu utonę.

Odejdź, bo utonę w słowie "my".

Nie ma już "my". Jestem "ja" i oddzielny "ty".

Nie powinniśmy oddychać

Tym samym powietrzem.

Bo znów się zakocham,

A ten inny (ukochany) ważniejszy...

Nie jestem już Luną, nie wypowiadaj dawnej mnie.

Ona, jak i jej dawna twórczyni, nie żyje.

Połóż kwiaty na Księżycowej Mogile,

Ona już odeszła. Nie ma jej tu.

Kochałeś choć trochę? Więc odejdź, jak proszę.

Zostaw w ciszy cmentarz jej (mego) serca...

dedykowane.